Los Angeles, 14 juli 2003

Verschillende ontvangers van deze brieven wezen mij erop dat de laatste al weer erg lang geleden is verstuurd. Zelf dacht ik dat dat nog wel meeviel tot ik zag dat nummer 26 inderdaad de datum 13 december draagt, terwijl nummer 27 uit gemakzuchtige kopieën van elders gepubliceerde artikelen bestaat. Daarom hierbij een kort verslag van wat er de afgelopen tijd zoal is voorgevallen en wat er voor de komende tijd op het programma staat. De reden dat één en ander zo lang op zich heeft laten wachten komt misschien omdat wij, voor ons doen, langere tijd op dezelfde plek gebleven zijn. Hierdoor maakten we minder mee en konden we ook langer doorwerken waardoor er weer minder tijd overbleef om brieven te schrijven. Bovendien hebben we de laatste tijd zoveel bezoek gehad dat de noodzaak tot verslaglegging wat minder leek.

Zo kwamen direct na onze terugkeer in november 2003 Willeke's moeder en vader voor een maand deze kant op. Nadat die eerst enige tijd getweeën hadden rondgezworven, eerst in de buurt van Los Angeles, later tot in San Francisco, vertrokken wij met z'n vieren, in een gehuurde auto, voor een langere rondrit. Eerst naar het zuiden, omdat Willeke eerst nog een lezing moest geven in San Diego, en toen door de woestijn naar Arizona en de Grand Canyon. Vervolgens langs Page, waar een stuwdam in de Colorado rivier het mogelijk maakt aan de overkant te komen, en het dramatische landschap van Grand Staircase naar een volgende canyon, die van de Virgin rivier. Vanuit het oosten kom je die binnen via een lange, bochtige en onverlichte tunnel uitgehakt in het begin van de twintigste eeuw. Aan het eind van die tunnel ligt Zion National Park. Een prachtig natuurgebied dat beter te bevatten is dan de Grand Canyon, niet alleen omdat de maten wat menselijker zijn maar ook omdat je over de bodem van de canyon het park weer uitrijdt waarbij de weg en de rivier voortdurend haasje-over spelen.

Niet veel verder, in de woestijn van Nevada waar indertijd ook de Amerikaanse kernwapens werden getest, ligt Las Vegas, het hedendaagse Sodom en Gomorra vol casino's, drank, hoeren en theater. Maar wel dermate megalomaan dat het zeker een bezoek waard is. Wij verbleven in Treasure Island, helaas in de periode tussen Thanksgiving en Kerstmis en die wordt in Las Vegas veelal gebruikt voor het onderhoud van de attracties en vakantie voor de werknemers. Er was echter nog genoeg te zien om toch een indruk te krijgen. Terug naar Los Angeles reden wij door de San Gabriel bergen, een alpenlandschap waar goed te zien is hoe erosie voortdurend bezig is om met de bergen de dalen te vullen. In het begin van het nieuwe jaar kwamen mijn moeder met haar zuster, mijn tante, en haar echtgenoot, mijn aangetrouwde oom, op bezoek. Met hen reed ik ongeveer hetzelfde rondje maar dan in omgekeerde richting en uitgebreid met een bezoek aan Death Valley, in Californië, en Bryce Canyon, in Utah. Had Willeke de eerste keer eigenlijk al geen tijd om mee te gaan, en probeerde zij elke avond wat van haar achterstand weg te werken, deze keer kon dat echt niet. Al het autorijden werd dus door mij gedaan en omdat we ook voor deze reis een auto hadden gehuurd wist ik na thuiskomst precies hoeveel ik had gereden: 2523 mijl (x 1,6 is dat dus 4000 km.). Natuurlijk hebben we gedurende onze reis heel wat moois gezien, van woestijnen tot besneeuwde hoogvlaktes en van buffels tot bloeiende cactussen, maar toch slechts drie van de achtenveertig staten. Dit land is werkelijk enorm groot en nog verbazingwekkend leeg.

Logeren bij Willeke en Hans is echter zeker niet compleet zonder een bezoek aan Huntington Gardens, één van de mooiste tuinen ter wereld, aan de opera of het philharmonisch orkest van Los Angeles en natuurlijk aan het Getty instituut. Gelukkig kwam direct na het vertrek van mijn familie één van de ontvangers van deze brieven, en daarna nog twee, zodat ook wij deze hoogtepunten verschillende malen mochten bezoeken. Met de eerstgenoemde gast bezochten wij bovendien de plek waar M*A*S*H indertijd gefilmd is, uiteraard niet in Korea maar gewoon in Malibu, omdat hij een groot liefhebber van deze serie is. Verder vermaakte hij zich door met de politie op patrouille te gaan, zoals dat in die kringen gebruikelijk blijkt te zijn. De laatstgenoemde gasten bezichtigden liever de gebouwen van de bekende architect Frank Lloyd Wright of een bar van een groot hotel, en zo is hier voor elk wat wils.

Omdat al dat reizen blijkbaar nog niet genoeg was vertrokken Willeke en ik begin deze maand nogmaals voor een kleine rondrit. Eerst naar Sequoia National Park, waar we de grootste boom ter wereld bekeken en Moro's rots beklommen, en vervolgens naar Santa Cruz en San Luis Obispo, sjieke steden aan de kust van de Stille Oceaan. We hebben in beide plaatsen kennissen wonen waar we logeerden en bezochten onderweg ook nog Hearst Castle, het bizarre buitenverblijf van krantenmagnaat Hearst (de grootvader van de om geheel andere redenen beroemde Patty Hearst). De avond van 4 juli waren we weer terug in Los Angeles voor onze eerst Onafhankelijkheidsdag. Behalve kleine gebeurtenissen als een kapotte brandstofpomp en de verandering van mijn status van 'gastonderzoeker' in 'toegevoegd onderzoeker' is dit in grote lijnen wat wij de afgelopen tijd hebben meegemaakt. Dat we daarnaast hard hebben doorgewerkt aan onze verschillende projecten spreekt voor zich en valt, op enige afstand, te volgen op onze websites en ook elders. Willeke geeft college, begeleid haar promotiestudenten en werkt daarnaast aan verschillende artikelen en boeken terwijl ik mij helemaal op het onderzoek van potten heb gestort. Ik heb zelfs geprobeerd om zelf potten te maken, niet van gekochte klei maar van zelf verzamelde, niet op een draaischijf maar met de hand en niet in een oventje maar in een open vuur. Zo zijn tenslotte de potten die ik bestudeer ook ooit gemaakt en het blijkt gemakkelijker, en vooral leuker, dan ik had gedacht. Bovendien heeft het grote invloed op mijn blik op de wereld, ik kijk nu niet alleen bij elke wandeling uit naar klei afzettingen maar hoop ook in elke container afvalhout te vinden voor mijn vuurtjes.

Mijn blik op de wereld probeer ik overigens zo goed als ik kan vast te leggen, niet alleen digitaal maar ook met behulp van lomografie. Dat is het maken van foto's met een camera zonder zoeker, waarbij die van mij dan ook nog eens elke foto in vieren deelt en elk deel een halve seconde later belicht. De beste foto's worden zo hele korte filmpjes, sommige hiervan zijn eveneens te vinden op mijn website net als enkele van mijn digitaal bewerkte portretten. Een andere ontwikkeling is dat Willeke en ik door het Cotsen Instituut voor Archeologie gevraagd zijn om een boek samen te stellen over hoe de archeologie omgaat met het verschijnsel nomaden. Daarvoor beleggen wij in april volgend jaar een conferentie in Montreal, in Canada, en twee maanden daarna één in Los Angeles. De voorbereidingen hiervan verlopen vooralsnog voorspoedig. En daarmee zijn we bij het programma van de komende tijd aangeland.

De laatste twee weken van augustus ben ik in Praag, samen met mijn moeder, om het onderzoek in het Nationaal Museum, waarmee ik vorig jaar ben begonnen, af te maken. De eerste twee weken van september doe ik iets vergelijkbaars, maar in het British Museum, in Londen, waar men enkele voor mij belangrijke potscherven uit Soedan bewaard. Half september vliegen Willeke en ik naar Egypte waar ik, zoals het er nu uitziet, tot eind maart 2004 zal blijven. Na mijn terugkeer in Los Angeles, Willeke moet vanaf januari weer college geven, moeten wij al gauw naar Montreal en na de conferentie in Los Angeles hoop ik opnieuw deel te nemen aan het project op IJsland waar ik inmiddels al twee maal geweest ben. En waarschijnlijk neem ik daarna deel aan de volgende conferentie, in Londen ditmaal. Kortom, soms vraag ik me wel eens af waarom wij eigenlijk een huis gekocht hebben. Wij zijn daar trouwens nog steeds erg blij mee en beschouwen Californië echt als ons thuis. Dit ondanks de op z'n minst merkwaardige wijze waarop dit land, en deze staat, tegenwoordig bestuurd worden. Over de verhouding tussen de burger en de staat, die hier geheel anders is dan in Europa, bericht ik graag een volgende keer.

Mijn tip is er deze keer één uit Hollywood, bij helder weer kunnen wij de beroemde witte letters tenslotte elke dag zien. Wij vonden de nieuwe Disney film 'Pirates of the Caribbean: the curse of the Black Pearl' verrassend goed en ik raad die film iedereen aan voor een ongecompliceerd avondje uit.