In een stad met een oppervlakte
vergelijkbaar met een Nederlandse provincie gaan sommige
dingen natuurlijk handiger per helicopter. Zo
controleert de politie hier vanuit de lucht de files, de
snelheidsovertreders en de ongelukken op het uitgebreide
snelwegennet en worden ook eventuele gewonden daardoor
afgevoerd. Journalisten nemen de term 'persmuskiet'
letterlijker dan elders en houden de wereld vanuit de
lucht in de gaten. De negen vliegvelden binnen de
stadsgrenzen en de nodige miljonairs en andere
excentriekelingen zorgen ervoor er op elk moment zo'n
50-100 helicopters boven de stad vliegen. Een helicopter
horen is dus niet bijzonder maar als er meerdere
tegelijk ergens als luidruchtige roofvogels rondcirkelen
is dat een teken dat er iets aan de hand is. Vaak is dat
een ongeluk op de snelweg of een roofoverval, maar soms
blijken we opeens verrassend dicht bij het oog van het
nationale of zelfs het internationale nieuws. De eerste
keer dat mij dat opviel vlogen er de hele nacht
helicopters boven ons huis. Het ochtendnieuws bracht de
zozeer gewenste opheldering: er waren vage aanwijzingen
dat terroristen een aanslag wilden plegen op een
winkelcentrum in de buurt van het federale hoofdkantoor
(een soort provinciehuis). Nu zijn er eigenlijk geen
winkelcentra dicht bij dat hoofdkantoor maar de twee die
in aanmerking leken te komen liggen ten weerszijde van
ons huis. En dus kwam de politie even kijken. De pers
vloog echter de hele nacht tussen de verschillende
lokaties heen en weer, 'hopende' op een aanslag en de
beste beelden. Maanden later liepen Willeke en ik over
de campus van onze lunch terug naar onze werkplekken
toen onze aandacht werd getrokken door een paar
helicopters. Eerst dachten we aan een probleem op de 405
('four-oh-five'), de zwaar verkalkte
verkeersslagader die het Los Angeles ten zuiden van het
Santa Monica gebergte (de 'Westside', in
gevoelswaarde enigzins te vergelijken met bijvoorbeeld
het centrum van Amsterdam of Rotterdam) verbindt met het
Los Angeles ten noorden van die bergen (de 'Valley',
te vergelijken met Rotterdam-Zuid of Amsterdam-Noord).
Maar het beeldscherm had een betere verklaring:
oud-president Ronald Reagan was overleden, in zijn ranch
met uitzicht over de Westside, de 405 en de UCLA campus.
Een derde en vrolijker gebeurtenis werd met het geluid
van helicopters ingeluid toen wij een ochtend thuis
bleven omdat ons tapijt zou worden gereinigd op kosten
van de verzekeringsmaatschappij van de bovenburen na een
kleine lekkage. Toen we op het punt stonden om weg te
gaan hoorden we de helicopters en werd tegelijkertijd de
straat voor ons huis, Olympic Boulevard, door
motoragenten verkeersvrij gemaakt. Kort daarna kwam de
olympische vlam langs op weg van Santa Monica naar
Hollywood, en uiteindelijk Athene, uiteraard via Olympic
Boulevard. Behalve door helicopters en een auto met nog
meer verslaggevers werd de vlam overigens begeleid door
twee enorme brandweerwagens. Je weet tenslotte maar
nooit.
Verder naar het einde
De afgelopen en ook de komende
tijd staan voor mij in het teken van conferenties. Kort
na mijn thuiskomst uit Soedan en Egypte, in maart 2004,
vertrokken Willeke en ik naar Montreal, in Canada, waar
we een symposium hadden georganiseerd tijdens de
jaarlijkse bijeenkomst van de Vereniging voor
Amerikaanse Archeologie (SAA). Ons symposium, nummer 82
van de 189, ging over de archeologische sporen die
nomaden achterlaten, of niet natuurlijk. Dit symposium
werd gevolgd door een drie-daagse workshop hier in Los
Angeles, 22-24 juni, eveneens georganiseerd door Willeke
en mijzelf. Iets daarvan is via het Internet
te zien en te horen (met RealPlayer) en de daarmee
verbonden pagina's. Dit alles moet leiden tot het
volgende boek met als werktitel 'The Archaeology of
Mobility. Nomads in the Old and in the New World'.
Tussendoor gaven Willeke en ik ook nog lezingen bij de
jaarlijkse bijeenkomst van het Amerikaanse Centrum voor
Onderzoek in Egypt (ARCE) in Tucson, Arizona. We zijn
daar met een gehuurde auto naar toe gereden, door de
Californische woestijn het hoogland van Arizona op, en
weer af, om na zo'n negen uur, onze bestemming te
bereiken. Willeke was ook nog aanwezig bij een
conferentie in Salt Lake City, de hoofdstad van Utah,
over de manieren waarop archeologie in de politiek
gebruikt wordt. In oktober komt de stand weer gelijk als
ik een lezing geef tijdens een conferentie over de Rode
Zee in het Brits Museum te Londen. En dan is het nog
niet afgelopen want in april 2005 zijn we weer samen bij
de volgende bijeenkomst van de SAA. Willeke organiseert
dan een symposium over de overdracht van praktische
kennis en vaardigheden, in het verleden, terwijl ik
zelfs twee bijeenkomsten organiseer over de methoden en
technieken om restanten van voedsel in aardewerk te
vinden, te analyseren en te interpreteren. Meer
informatie is te vinden op de regelmatig bijgewerkte website,
hoewel ook hier een boek, met de werktitel 'Theory
and Practice of Archaeological Residue Analysis',
het uiteindelijke doel is dat ik samen met Jelmer
Eerkens (archeoloog bij de Universiteit van Californië
in Davis en inderdaad met Friese voorouders) hoop te
bereiken.
Het mooiste boek dat ik de afgelopen tijd heb gelezen was 'The parrot who owns me', over de relatie tussen een ornithologe en haar papagaai, geschreven door Joanna Burger. In het Engels, inderdaad, maar misschien ook in vertaling te verkrijgen en anders zeker de moeite waard. Zoals gebruikelijk is mijn muziekkeuze ook deze keer geen nieuwe opname maar wie hierna voor de eerste keer de CD beluistert waarop de Texaan Van Cliburn achtereenvolgens het 1ste Pianoconcert van Tchaikovsky en het 2de Pianoconcert van Rachmaninov speelt (in 1958) zal mij dat waarschijnlijk toch niet kwalijk nemen. Wel nieuw is 'Shrek 2', een nog leukere film dan deel één, vooral voor iedereen die in Los Angeles woonachtig is, of er wel eens op bezoek geweest is natuurlijk.